De eerste uitzendbureaus in Nederland verschenen aan het eind van de jaren veertig van de twintigste eeuw. Uitzenden viel binnen het brede domein van arbeidsbemiddeling. Vanaf de jaren zestig begon de uitzendbranche aan een gestage groei en professionalisering. Aanvankelijk was sprake van verzet vanuit de overheid en vakbonden. Uitzendbureaus werden soms gezien als ‘koppelbazen in jacquet’. In de jaren zeventig hield de overheid de touwtjes nog stevig in handen via een vergunningenstelsel. Toch werd in toenemende mate ingezien dat uitzendbureaus een nuttige functie konden vervullen in de bestrijding van de groeiende werkeloosheid.

In de jaren tachtig en negentig was sprake van deregulering en liberalisering en ging het roer definitief om. In 1998 werd de vergunningplicht opgeheven. Met de Wet Flexibiliteit en Zekerheid (1999) werd de uitzendonderneming een reguliere werkgever en de uitzendkracht een werknemer. Tegenwoordig is uitzenden een relatief stabiele en goed gereguleerde vorm in het brede en groeiende palet van flexibele arbeid. Vakbonden beschouwen uitzenden nu zelfs als een preferente vorm. Tegelijkertijd maken zij zich zorgen over ‘doorgeschoten flex’.

De geschiedenis van de uitzendbranche in Nederland werd nog nergens integraal beschreven. Dit boek vult dat hiaat. Het bespreekt de belangrijkste spelers in de ontwikkeling van de branche en plaatst de ontwikkeling van het uitzenden in een bredere context van maatschappelijke ontwikkelingen. De economische ontwikkeling van Nederland, de groei van de sociale zekerheid, de veranderende opvattingen over de rol van de overheid, het poldermodel, de Europese integratie en arbeidsmigratie, malafiditeitsbestrijding en het maatschappelijk debat over de regulering van flexibele arbeid komen aan bod.

Bas Hengstmengel (1979) is advocaat. Hij werkte ruim tien jaar bij de Stichting Naleving Cao voor Uitzendkrachten (SNCU). Momenteel is hij verbonden aan BVD Advocaten. Hij is gespecialiseerd in flexibele arbeidsverhoudingen.

Toon meer

Toon minder